Zajmuję się tematem projektowym, w którym muszę zwymiarować mały reaktor chemiczny. Aby go zwymiarować, chcę poznać ograniczenia von Misesa, a także przemieszczenia spowodowane ciśnieniem wewnętrznym i temperaturą (od 3 do 5 barów i 200°C). Aby to zrobić, rozpocząłem od klasycznego badania statycznego Solidworks, dodając temperaturę. Jednak po przeczytaniu poniższej dyskusji na forum, dostosowałem swoje badanie, przeprowadzając najpierw badanie termiczne przed sprzężeniem go w moim badaniu statycznym: Pytanie na ten sam temat na forum
Jednak pomimo tej metody mam ten sam problem, co ten opisany przez osobę w pytaniu: bez temperatury wynikowe naprężenia są spójne i stosunkowo niewielkie, ale przy sprzężeniu badania termicznego powstałe naprężenia "eksplodują" i nie wydają się już spójne... Następnie proszę o pomoc: Czy problem wynika z mojego badania termicznego, które byłoby źle wykonane? Czy jest to dobra metoda, aby połączyć te dwa badania, tak aby moja temperatura była brana pod uwagę w wynikowych ograniczeniach? Czy kiedykolwiek ci się to zdarzyło?
Po przeprowadzeniu analizy, która uwzględnia rozszerzalność materiału, szybko staje się jasne, że na granicy modelu potrzebny jest ultra rygorystyczny model.
Gdy tylko uzyskasz niewielką ekspansję, szybko znajdziesz się w szalonych naprężeniach (jeśli na przykład zablokujesz przemieszczenia na otworze (zamocujesz wewnętrzną powierzchnię otworu), rozszerzanie się materiału w kierunku osiowym wygeneruje duże naprężenia, ponieważ wszystkie punkty danego cylindra zostaną uznane za stałe, podczas gdy materiał wokół niego będzie się rozszerzał > szalonymi naprężeniami).
Dlatego konieczne jest, aby móc zamocować model przy zachowaniu wystarczających stopni swobody, aby nie blokować swobodnego rozszerzania się części. Modelowanie izostatyczne oraz zastosowanie elastycznego podparcia o dużej sztywności (na przykład do blokowania powierzchni) powinno umożliwić rozwiązanie tego rodzaju problemu.
Bardzo dziękuję za odpowiedź, w rzeczywistości moje "urojeniowe" ograniczenia są prawdopodobnie spowodowane symulowanym dylatacją. Przetestowałem zastosowanie elastycznych podpór na części mojego zespołu i rzeczywiście zmniejsza to ograniczenia na podporach.
Jednak w moim zespole mam rury, które przechodzą przez perforowaną płytę i na tym poziomie naprężenia są również nieprawidłowe (zwykle rura i otwór powinny rozszerzać się w ten sam sposób, a zatem naprężenia pozostają standardowe...). Nadal szukam rozwiązania tego problemu