Complex mechanisch gelast carrosserie: multibody tolerant of assemblage van onderdelen?

3D Design Sheet Metal / Machine Welded
1

Hoi allemaal

Ik ontwerp momenteel een machinelichaam volledig in plaatmetaal onder SolidWorks (gevouwen platen, kappen, verstevigingen, enz.), en ik vraag me af wat de beste manier is om de structuur van het model te organiseren.

In plaats van alle plaatmetalen onderdelen één voor één te maken (.sldprt bij .sldprt) om ze later in elkaar te zetten, denk ik aan een "gemengde" aanpak:

Assemblages van onderling gelaste platen (bijvoorbeeld het frame) zouden worden gemodelleerd als meervoudig gelaste onderdelen. (Elke gelaste groep = 1 multibody onderdeelbestand.)
Onderdelen die niet gelast zijn, maar simpelweg aan de mechanisch gelaste assemblage zijn bevestigd (met schroeven, bouten, klinknagels, inzetplaten, lijmen, enz.), blijven klassiek aparte onderdelen, die samen met de multibody-onderdelen in een assemblage worden geplaatst.

Het idee zou daarom zijn om:

Gelaste subassemblages beheerd in meervoudige onderdelen (met hun tekening (onderdeel voor stuk + toleranties en lasmarkeringen op onderdeelniveau),
Vervolgens een globale assemblage die bevat:

  • mechanisch gelaste multibody-onderdelen (platen aan elkaar gelast),
    - onafhankelijke niet-gelaste onderdelen (geknipte behuizing, geschroefd onderdeel, gelijmde steun, enz.),
    - Schroeven / bouten.

Mijn vragen:

Lijkt deze gemengde aanpak (multibody voor de gelaste assemblages + aparte onderdelen voor de rest) in de praktijk coherent en "schoon"?
Zie je voor- of nadelen aan zo'n werk, vooral voor:
Tekeningen
Tolerantiebeheer,
De nomenclatuur (BOM),
Productie/assemblage,
Plan- en 3D-exports. WWTP voor mijn onderaannemer Trôle

Heb je feedback of best practices over hoe je dit type project structureert (organisatie van bestanden, verdeling van gelaste subassemblages, naamgeving, enz.)?

Hieronder staat een kleine afbeelding van de huidige set die ik ga herontwerpen.
Er zijn bijna 100 verschillende plaatmetalen onderdelen in de set.

image
afbeelding696×695 114 KB

Alvast bedankt voor jullie feedback en ideeën!

2

Hallo;
Voor mij lijkt de voorgestelde aanpak vrij relevant, althans in de zin dat, nou ja, het de aanpak is die we in onze samenleving gebruiken. :sweat_smile:
met een bestandsnaamstructuur zoals:

XXXXX-1BBB_0000 voor volledige assemblage
(XXXX is het nummer dat aan de zaak is toegewezen=> onveranderlijk)
en
(1BBB komt overeen met:
1=de hoeveelheid van deze component in de assemblage
en BBB, het type van de assemblage - bijvoorbeeld groep BBB is " Ventilatie ")

In deze XXXXX-1BBB_0000 Vergadering zouden we hebben:
Sub-Assemblage XXXXX-1A01_1000 => Mechanisch gelaste assemblage + gelaste componenten. Dit zou onder meer zijn:
component XXXXX-1B01_1001 =>Mechanisch gelaste carrosserieën (het chassis) +
component XXXXX-1B01_1002 =>Mechanisch gelaste lichamen (bracon)
dan
Sub-assemblage XXXXX-1B02_1000 => Deur- en linker scharnierconstructie
Inclusief XXXXX-1B02_1001 deurblad
dan
dan
Sub-assemblage XXXXX-1B02_2000 => Deur- en rechter scharnierassemblage
Inclusief XXXXX-1B02_2001 deurblad
…
Grofweg is hier onze hiërarchie van mappen en dus bestandsnamen:

image
afbeelding655×788 111 KB

Elk onderdeel heeft een unieke lay-out met dezelfde naam als het 3D-onderdeel (opgeslagen in dezelfde map). + Eenvoudige stuklijst met een hoeveelheid te produceren onderdelen.
Elke assemblage heeft een tekening met dezelfde naam + Gedetailleerde BOM + Revisie.
De validatie van een tekening impliceert onder de index en het bewerken van een PDF => Bestandsnaam + Revisie in uitvoering.
(Helaas hebben we geen ERP...)

Eh, daar heb je het... Ik weet niet zeker of ik duidelijk was (ik heb moeite mezelf te lezen ...) :upside_down_face:

Maar samengevat: Ja, ik denk dat uw aanpak de goede kant op gaat.

Vriendelijke groeten.