Ik gebruik al enige tijd simulatie met de statische module, bij sommige van mijn studies zou ik graag de resterende verplaatsing (of vervorming) na het lossen willen weten.
Voorbeeld : Ik belast een leuning met een kracht x op de leuning dan verwijder ik deze kracht en wil ik graag de verplaatsing in mm van de "resterende" leuning hebben.
Staat de "niet-lineaire" module deze functie toe? Zo ja, hoe kan dit worden uitgevoerd?
Het voorbeeld van de leuning is misschien slecht gekozen, omdat het in dit geval noodzakelijk is om in het elastische bereik te blijven en bijgevolg de resterende doorbuiging gelijk is aan 0 na het lossen. Als algemene regel geldt dat we altijd proberen een mechanisch element niet te lamineren, behalve eventueel in een per ongeluk geval.
Aan de andere kant geeft een niet-lineaire berekening vaak zeer benaderende resultaten in vergelijking met een experiment. 1 omdat de werkelijke vloeigrens vaak veel hoger is dan de norm. 2 omdat niet-lineaire modellen bilineaire benaderingen van gedrag gebruiken, wat niet noodzakelijkerwijs erg representatief is in de buurt van de elastische limiet.
Om mijn voorbeeld over de leuning te nemen, vereist de norm de toepassing van een kracht die "uiterste limiettoestand" wordt genoemd (NF E 85-015 hoofdstuk 7.3.2.2), tussen twee staanders en in de as van de staander, in beide gevallen moet de resterende doorbuiging minder zijn dan 10% van de doorbuiging gemeten onder de belasting bij de uiterste limiettoestand.
Ten tweede ben ik samen met mijn manager aan het kijken of we geen "premium" versie van solidworks hebben.
Op mijn werkplek heb ik een "standaard" versie maar dan voorzien van de "simulatie" module.
Dit type test, specifiek voor de NF-versie (het bestaat niet in de ISO-versie, die veel vaker wordt gebruikt) wordt echter bijna nooit uitgevoerd. De rest van de alinea geeft namelijk ook aan dat de test dan moet worden voortgezet totdat de vangrail breekt. Zelfs de keuringsinstanties zijn het er over het algemeen mee eens dat de test van de nominale belasting voldoende is.
Daarna, als je een snelle benadering wilt maken van je lineaire berekening, is de resterende doorbuiging (als de elastische limiet wordt overschreden) ongeveer gelijk aan de maximale doorbuiging - de doorbuiging naar de elastische limiet.
Aangezien de berekening lineair wordt uitgevoerd, is de doorbuiging op de elastische limiet af te leiden uit de totale doorbuiging door een eenvoudige regel van 3.
Ik herhaal echter dat dit theoretische resultaat met de nodige voorzichtigheid moet worden genomen, omdat de tests veel gunstiger zijn. Raak dus niet in paniek als de berekening een resultaat geeft van bijvoorbeeld 15%.
Ik heb de tool niet, dus ik zal je niet echt kunnen helpen met de oefening.
Over het algemeen is het niet veel anders. U moet een niet-lineair materiaal definiëren (bi-lineair in het algemeen) en ook een type niet-lineaire analyse kiezen.
Aangezien niet-lineaire berekeningen meestal op een iteratieve manier worden uitgevoerd, is het noodzakelijk om te controleren of deze is "geconvergeerd" om er zeker van te zijn dat het resultaat correct is.